Gazetedeki delikanlının fotoğrafına bakmak istemiyorum. Sanıyorum her insan, her baba, her vicdanlı benim gibi düşünüyordur. Sanıyorum bu olayı duyan her vicdanlının yüreği sızlamıştır.
Şimdi bazı sorular soracağım. Biliyorum, cevabını da bulamayacağım. Çünkü soruların muhatabı kimdir onu da bilmiyorum. Derdim, muhatabını bulmak da değil. Derdim, her evde sessizce konuşulan duyguları -sizin adınıza tekrarı olmasın diye- satırlara dökmektir.
1- “Avukatlık nedir?” diye sorguluyorum bugünlerde. Müvekkilimizi -hatalı da olsa, doğru da olsa- korumak mıdır? Sanmıyorum. Peki, avukatlar önlerinde kanuni sorumluluklar varken ne yapabilirler? Aslında çok şey yapabilirler. Mesela; bu benzeri aileler konusunda; “Ben bin lira yerine, beş bin lira isteyemem! Bu insafsızlık olur. Beni zorluyorsanız. Alın davanızı, iade edeyim.” diyemezler miydi? Böyle bir tavır avukatlar tarafından geliştirilemez mi? Çok mu hayâl görüyorum. Bu acımasız dünyada olmayacak bir toplum mu hayâl ediyorum. Düşünmeye değmez mi? Bu teklifimi çoğunun vicdanlı olduğuna inandığım avukatlar ve benzeri pozisyonda olanlar tartışamazlar mı?
2- Alacaklılar daha insaflı olamazlar mı? Allah merhametli olan alacaklıya kendi katından rahmet indirir, sözünün hiç mi anlamı yok. Her şey para mıdır? Para tapılacak yeni bir put mudur? Vereceklinin durumuna bakılıp kasten borcun üzerine yatan ile gerçekten imkânı olmayanı ayıramaz mıyız?
3- Dara düşmüş, borcu olan ailelere akrabaları sahiplenemez mi? Her ailede bu tür insanlar olabilir. Çaresiz ve derdi olan bireyler bulunabilir. Aile büyükleri bu tür insanlar için bir yardım mekanizması oluşturamazlar mı? Kahvehane gibi yerlerde ömür tüketileceğine, bir şeyler için dernekler, işbirlikleri oluşturulamaz mı?
4- Bazı ülkelerde şöyle bir gelenek vardır. Eskiden kişi çay içer, hesap ödemeye sıra geldiğinde ise bir çay içmişse iki çay parası verir ve kahvehanenin makul bir yerine asılan panoya içmeden verdiği çayın parası için bir kâğıt asar ve daha sonra gelecek ama parası olmayan için bir anlamda çay ısmarlardı. Bu anlayışı biz her alana taşıyamaz mıyız?
5- Dün TV’de programıma telefonla katılan bir anne ağlayarak çaresizliğini dile getirdi. “Kocam asgari ücretle çalışıyor. Gelirimiz sınırlı. Oğlum 17 yaşında. Ona cep harçlığı veremiyoruz. O da para çalıyor. Bir çare, bir yol gösterin hocam” diyordu. Çocuk çaresiz, anne çaresiz. Öyle ya; bir tarafta cebi dolu olan, kafede otururken para savuran delikanlı, öte tarafta bir çay parası bulamayan onun yaşıtı. Ne yapabiliriz? Bu gençler için ne yapabiliriz? Lütfen herkes düşünsün.
6- Her şeyi devletten, idarecilerden beklemek yanlış. Her konuda onları hedef tahtası yapmak da çare değil. Toplum olarak çareler üretmeliyiz. Saatlerce medyada magazin tartışacağımıza, bu konularda “sosyal projeler” üretecek bir zemin hazırlayamaz mıyız?
7- “Komşusu açken tok uyuyan bizden değildir; kişi Müslüman kardeşinin yardımına koştukça, Allah da onun yardımcısı olur” diyen bir imanın insanlarıyız. Ama bu sözler ne yazık ki, çoğu kez satırlarda kalıyor. Bir hamle yapamaz mıyız? Bu konularda ciddi projeler üretemez miyiz?
Muğla’daki olayı birkaç gün sonra unutacağız. Hafıza-i beşer nisyan ile maluldür. İnsan hafızası unutur. Ama evladını toprağa veren o anne; ne demir parmaklıkları, ne de o genç çocuğunu unutamayacaktır.
Sevgili Soner! Anneni kurtaramadığın için utancından ve üzüntünden dolayı canına kıymana içimiz acıdı. Utanıyoruz… Üzgünüz… Daralıyoruz… Rabbimin sana merhamet etmesini diliyorum. Duam sana. Sen ve senin gibi gençler, hayata darılmasın diye; bize bir şey yapmamız gerektiğini bize hatırlattın… Sana rahmet diliyorum. İntihar en büyük günahlardandır. Bunu biliyorum. Onun için “affetsin Rabbim” diyorum. Senin bu intiharın toplumun kendisini sorgulamasına vesile olacak mı, bilmiyorum. Keşke olsa… Keşke olsa…
Kaynak: Hürriyet Gazetesi
